70013 Fokker E.V Junior set

70013 Fokker E.V Junior  Set 1/72. Zestaw zawiera

• Częsci plastikowe
• Kalkomanie Techmod: dwie wersje malowania, polska i niemiecka

Historia samolotu Fokker E.V

Fokker E.V był ostatnim myśliwcem Fokkera w okresie I Wojny Światowej.  Miał typowy, spawany z rur kadłub i tradycyjny napęd silnikiem rotacyjnym. Nowością był płat: jeden, wolnonośny, o nowoczesnym grubym profilu, całkowicie drewniany. Samolot miał świetne własności aerodynamiczne i użytkowe, a jednocześnie był lekki, co równoważyło małą moc  silnika. Taka konstrukcja, popularna w latach 20., przeszła do historii jako „fokkerowska”.
Wprowadzony na front w sierpniu 1918 r. w niemieckich eskadrach wywołał początkowo zachwyt pilotów, zyskując miano „Latającej Brzytwy”, jednak po kilku katastrofach loty zostały zawieszone. Przyczyną były wadliwe płaty: nie miały wymaganej wytrzymałości i łamały się przy gwałtownych manewrach. Po wzmocnieniu i zmianie nazwy na Fokker D.VIII samoloty zaczęły wracać do eskadr, ale koniec wojny nadszedł zanim odniosły kolejne sukcesy.
Po wojnie ten znakomity samolot testowany był i wykorzystywany w wielu krajach. W walce najbardziej aktywnie używany był przez Polaków. Zdobyte w Powstaniu Wielkopolskim maszyny wiosną 1919 r. trafiły do Lwowa na front polsko-ukraiński. W 7. Eskadrze Lotniczej, nazwanej później Kościuszkowską, pilotowane najczęściej przez kpt. Stefana Bastyra i por. Stefana Steca odniosły wiele sukcesów. Na Fokkerze oznaczonym numerem 001 Stec pokonał  latającego w barwach Ukrainy austro-węgierskiego asa Franza Rudorfera.

Dane techniczne:
Napęd: 1 × Oberursel Ur.II o mocy 110 KM
Wymiary: rozpiętość 8,34 m, długość 5,86 m, wysokość 2,82 m
Masy: własna 360 kg, startowa 560 kg
Osiągi:
Prędkość maks. 200 km/h
Wznoszenie: 10,5 min. na 4000 m
Długotrwałość lotu: 1,5 h
Uzbrojenie:
2 km LMG 08/15 „Spandau” 7,92 mm