Academy 12513 Fw190A-8 & P-47D

Republic P-47 Thunderbolt to amerykański, jednosilnikowy samolot myliwski i myliwsko-szturmowy, zbudowany w układzie dolnopłata z usterzeniem klasycznym. Uważany za jeden z najlepszych amerykańskich myliwców II wojny wiatowej. Oblot prototypu miał miejsce w 1941 roku, a produkcja seryjna trwała w latach 1942-1945. P-47 można okrelić mianem konia pocišgowego amerykańskich sił powietrznych zarówno na obszarze Europy jak i Pacyfiku. Mimo że silnik R-2800 Double Wasp o mocy 2000KM, turbina i układ wydechowy czyniły samolot bardzo dużym i ciężkim, nie stanowiło to bariery dla uzyskania wietnych osišgów. Użytecznoć maszyny była tak duża, że korzystano z niej zarówno do eskorty bombowców, jak i misji bombowych z P-47 w roli głównej. O klasie P-47 wiadczy sama iloć wyprodukowanych samolotów. Powstało ich 15660, natomiast aż 12602 w specyfikacji D co jest absolutnym rekordem jeli chodzi o iloć wyprodukowanych myliwców w jednej wersji. Innš, rozpowszechnionš wersjš był P-47N, ze zmienionymi skrzydłami, większymi zbiornikami paliwa oraz mocniejszy silnik. Był używany zarówno jak myliwiec, jak i maszyna szturmowa. Nawet po II wojnie wiatowej aż do poczštku lat 50-tych Thunderbolt był jednym z najpopularniejszych myliwców amerykańskich. Dane techniczne (wersja P-47D): długoć: 11m, rozpiętoć skrzydeł: 12,42m, wysokoć: 4,47m, prędkoć maksymalna: 697km/h, prędkoć wznoszenia: 15,9m/s, zasięg maksymalny: 2900km, pułap praktyczny: 13100m, uzbrojenie: stałe- 8 karabinów maszynowych M2 kal.12,7mm, podwieszane-do 1100 kg bomb lub pociski niekierowane. Focke-Wulf Fw-190 to niemiecki, jednosilnikowy, samolot myliwski o konstrukcji w pełni metalowej, z zakryta kabinš w układzie dolnopłata z okresu II wojny wiatowej. Fw-190 był uważany przez pilotów za samolot lepszy od Messerschmitta Bf-109. Wolnonony dolnopłat z pracujšcym pokryciem Fw-190 opracowano na zamówienie Luftfahrtministerium, złożone jesieniš 1937 roku. Kurt Tank przedłożył dwie propozycje napędu - w pierwszej - przewidujšc chłodzony cieczš silnik Daimler-Benz DB 601, a w drugiej - nowy silnik gwiazdowy BMW 139. Wybrano ten ostatni, a rozpoczętymi wiosnš 1938 roku pracami kierował Obering R. Blaser. Pierwszy prototyp Fw-190V1 był gotowy w maju 1939 roku, a oblatał go w Bremie 1 czerwca 1939 roku kapitan Hans Sander. Drugi prototyp, FW-190V2, uzbrojony w dwa karabiny maszynowe MG131 i dwa MG17 - wszystkie kal. 7.92 mm, oblatano w padzierniku 1939 roku. Dla zmniejszenia oporów aerodynamicznych oba były wyposażone w tunelowy wlot powietrza w kołpaku migła, lecz problemy z przegrzewaniem się silnika spowodowały powrót do sprawdzonego rozwišzania osłon w postaci piercienia NACA. Zanim na dobre rozpoczęto testy owych prototypów juz zapadła decyzja o zastšpienia silnika BMW 139 mocniejszym, lecz dłuższym i cięższym BMW 810. Wymagało to wielu zmian, wzmocnienia struktury i przesunięcia kabiny do tyłu, co póniej stało się z kolei ródłem kłopotów z położeniem rodka ciężkoci. Plusem okazało się usunięcie problemów z przenikaniem spalin i przegrzewaniem wnętrza kabiny wskutek bezporedniego jej sšsiedztwa z silnikiem BMW 139. Z trzeciego i czwartego prototypu zrezygnowano, a Fw-190V5 z nowym silnikiem został ukończony na poczštku 1940 roku. Póniej otrzymał on skrzydła o powiększonej o metr rozpiętoci ( z pierwotnej 9.5 m ), przez co stał się o 10km/h wolniejszy, lecz wzrosła za to prędkoć wznoszenia i poprawiła się zwrotnoć. Oznaczono go Fw-190V5g, a wariant z krótszym skrzydłem Fw-190V5k. Pierwszych siedem maszyn serii informacyjnej Fw-190A-0 miało krótkie skrzydło, pozostałe - dłuższe. Pierwsza jednostka operacyjna wyposażona w Fw-190 - 6./JG 26 stacjonujšca w Le Bourget, zgłosiła gotowoć operacyjna w sierpniu 1941 roku i juz od pierwszego spotkania nowego myliwca z brytyjskimi Supermarine Spitfire jego przewaga nad nimi stała się widoczna. W toku wojny powstało kilkanacie wersji tego wietnego samolotu. Maszyny wersji A, wraz s kilkunastoma modernizacjami, pełniły funkcje samolotów myliwskich. Wersje oznaczone jako B oraz C były tylko prototypami myliwców wysokociowych, przeznaczonych do zwalczania bombowców strategicznych, jednak nie weszły do produkcji seryjnej. Wariant D, jako jedyny z samolotów Fw-190, był napędzany nowym silnikiem Jumo 213A o mocy 1750KM i stanowił niemieckš odpowied na samolot P-51 Mustang. Nowy silnik spowodował wydłużenie kadłuba o kilkadziesišt centymetrów. Ten wariant także pełnił zadania przede wszystkim myliwskie oraz myliwca wysokociowego. Liczne warianty wersji F pełniły zadania myliwsko-bombowe, jako bezporednie wsparcia pola walki. Wersja G pełniła taka samš rolę jak F, ale cechowała się większym zasięgiem. W toku całej wojny powstało ponad 20000 egzemplarzy tego jednego z najlepszych myliwców II wojny wiatowej. Dane techniczne (wersja Fw-190A-8): długoć: 9m, rozpiętoć skrzydeł: 10,51m, wysokoć: 3,95m, prędkoć maksymalna: 656km/h, prędkoć wznoszenia: 15m/s, zasięg maksymalny: 800km, pułap maksymalny 11410m, uzbrojenie: stałe-2 karabiny maszynowe MG131 kal.13mm oraz 4 działka MG151 kal.20mm.